BU HANGİ ŞARKI? B2 | BUGÜN EVDEN ÇIKMADIM

  

 Bugün evimin sınırlarını terk etmediğim bir gündü. Dış dünya göz korkutucu ve ezici görünüyordu, bu yüzden kendi duvarlarımın güvenliği içinde kalmayı seçtim. Saatler geçtikçe, telefonuma bakmamak için bilinçli bir çaba sarf ettim. Sürekli bildirimler ve mesajlar geliyordu ve ben hiçbirine bakmak istemedim. Evimin yalnızlığında, tesellimi yemek yemekte aradım. İçimdeki boşluğu doldurmayı umarak birbiri ardına tatlı atıştırmalıklarla şımarttım kendimi. Gözyaşları, yalnızlığın ve kalp kırıklığının ağırlığı dayanılmaz hale geldikçe serbestçe aktı. Duygusal kargaşa aşılmaz görünüyordu, kaybolmuş ve unutulmuş hissetmeme neden oldu. Başka bir sigara içme dürtüsü, sıkıntılı zamanlarda başvurduğum bir alışkanlık, beni tüketti. Duman yüzümün etrafında kıvrıldı, bir anlığına derinlerde kalan acıyı maskeledi. Her iç çekişimde, varlığım haline gelen gerçeklikten kaçmaya çalıştım. 

    Bir miktar kontrolü yeniden ele geçirme çabasıyla, görünüşümü toparlama eyleminin bir şekilde içimdeki kaosa düzen getireceğini umarak saçlarımı taradım. Sanki dış görünüşüm kalbimin kırılmış parçalarını onarmanın anahtarını tutuyormuş gibiydi. Umutsuzluğumdan dikkatimi dağıtmaya çalışarak, dudaklarımı cesur bir kırmızı tonuyla boyadım. Aynada, canlı renk soluk tenimle keskinlik katıyordu. Ama güzellik yanılsaması bile gözlerime kazınmış acıyı maskeleyemedi. Her bir ruj katıyla, artık sahip olmadığım bir gücü ve güveni tasvir etmeye çalışarak bir elbise giydim. Ancak, güven maskesini süslediğim anda, varlığında rahatlık veya özgünlük bulamayarak çıkardım. Bana bakan yansıma sadece içimde hissettiğim memnuniyetsizliği vurguladı.

    Depresyon beni tamamen sarmış, hayatın kendisi tarafından unutulmuş ve aldatılmış hissetmeme neden olmuştu. Bir ilişkinin aniden sona ermesi, kırılgan kalbimi paramparça etmiş, zaten hissettiğim ıssızlığı yoğunlaştırmıştı. Yalnızlığın ağırlığı kemiklerimin derinliklerine yerleşti ve beni başkalarına karşı öfke hissetmez hale getirdi. Umutsuzluğumun derinliklerinde, kendime ve kendimi yaşarken bulduğum hayata kızmaktan kendimi alıkoyamadım. Bir bankayı soymak veya halka açık yerlerde soyunmak gibi aşırı eylemlerin fikirleri kısaca aklımda titreşti. Bu düşünceler, etrafımdaki dünyadan bir miktar tepki çıkarmak, beni tüketen uyuşukluktan kaçmak için umutsuz bir arzudan kaynaklanıyordu. Karanlık düşünceler zihnimi istila etti, beni acının sona erdiği bir dünyayı hayal etmeye teşvik etti. Ruhumu kemiren ağırlıktan bir soluklanma özlemi çektim. Fakat şiddetin geçici düşünceleri bilincimde dans ederken, suçluluğun ağırlığı ve başkalarını incitmenin yalnızca acı çekme döngüsünü sürdüreceği bilgisi tarafından hızla gölgelendiler. 

    Depresyonumun derinliklerinde, bir kaçış, ezici duygulardan kurtulma ve gerçek bir bağlantı için bir şans için özlem duyuyordum. Anlayış, empati ve sevgi için özlem duyuyordum. Ama şimdilik, yapabileceğim tek şey kendi düşüncelerimin sınırları içinde var olmak, beni içine çeken hain karanlık denizde gezinmekti.