Sansasyonel Sıradışılık

Alkol duyguların sesini açan bir megafon gibi... Hele ki içimizde zaten sessizce yankılanan bir aşk varsa, o yankı bazen bir çığlığa dönüşür. Nice filmde, şarkıda, şiirde bu sahneyi görmedik mi? Bir kadehle başlayan gece, "Onu ne kadar seviyorum" diyerek ağlanarak bitmez mi çoğu zaman? Telefon rehberine uzanılır, yazılan mesajlar silinir, sesli notlar kaydedilir ve bazen o gönder tuşuna basılır. Çünkü içte birikenin dışa çıkması için cesarete ihtiyaç vardır, alkol de işte tam burada devreye girer. Ama bu yazı biraz da istisnaların hikâyesi… Çünkü bazen ne kadar içilirse içilsin, birinin aklına gelmemek acayip bir şeydir. Oysa biz, aklımıza ilk gelenin hep biz olacağımızı düşünürüz. Hele ki o kişiyi çok sevmişsek… Hele ki onun da bizi sevdiğine inanmışsak. Alkolün bile sustuğu, hatta eski sevgiliye dair hiçbir dürtü uyandırmadığı geceler… İşte o zaman insan kendini çok yalnız, çok değersiz hissediyor. “Demek ki düşündüğüm kadar önemli değilmişim,” diyor. “Demek ki sadece ben ...

Senin varlığının benim için ne anlama geldiğini ifade etmeye kelimeler yetmez. Bu mektubu yazarken, kalbimde bir kasırga gibi esen duygularımdan yola çıkarak, seni kaybetmenin verdiği acıyla her gün yüzleşiyorum. Kendi ilgisizliğimin, bu derin sevginin önünde bir engel teşkil ettiğini kabullenmekle kalmayıp, senin duygularına karşı olan kör noktalarımı ve sana gereken özeni göstermekteki eksikliklerimi acı bir netlikle görüyorum.  Geçmişte, kalbimin derinliklerinde sakladığım bu duyguları sana açmam gerektiğini fark etmemiş olmanın pişmanlığı içindeyim. Bu mektup, bir bakıma, seninle aramızdaki o güçlü bağın zamanla nasıl zayıfladığını anlamamın ve bu durum karşısında içimde büyüyen boşluğa dair hissettiklerimi ifade etme çabamdır. Belki de bu sözcüklerle kalbimdeki girdabı dindirmek ve seninle olan ilişkimizde yaşadığım kör noktaları aydınlatmak mümkündür. Her ne kadar bu satırların sana ulaşmasının imkânı olmasa da içimdeki bu büyük boşluğu doldurmanın bir yolu olarak, hislerimi ...

 Kendimi kalabalık kafeteryada otururken, yakın bir arkadaşımla canlı bir sohbete dalmış buldum. Taze demlenmiş kahvenin aroması havayı doldurur, sıcaklık ve rahatlık hissi yaratır. Ama aniden, kalabalıktan tanıdık bir yüz ortaya çıktı. Bu benim eski kız arkadaşım, sayısız anı ve deneyim paylaştığım kişi. Kafeteryanın arkasındaki masamıza yaklaştıklarında, karışık duygular dalgası üzerimi yıkıyor. Bir zamanlar paylaştığımız duyguların coşkusunu, ilişkimizin iniş çıkışlarını hatırlıyorum. Onun saf görüntüsü içimde bir üzüntü duygusu uyandırıyor, çünkü onu derinden özledim. Birlikte geçirdiğimiz zamanın nostaljisi kalbimi özlem ve pişmanlık duygusuyla dolduruyor.       Çelişkili duygular ağına yakalanmışken, bakışlarımın istemeden ona doğru döndüğü bir an geliyor. Gözlerimiz buluşuyor ve o bölünmüş saniyede, aklımdan bir düşünce ve soru kasırgası geçiyor. Hala bana karşı hisler besliyor mu? Ayrılığımız bir hata mıydı? Karşılaştığımız sorunlara aşırı tepki gösterdi...