Sansasyonel Sıradışılık

Bazen yaşadığımız hayal kırıklıklarında suçlayacak birini arıyoruz. Kalbimizin kırıldığını düşündüğümüz her anda, bütün suçu karşımızdakine yüklüyoruz. Oysa bazen mesele, birinin kalbimizi gerçekten kırması değil. Asıl mesele, bizim o kişiden neler beklediğimiz. "Gerçekten kalbini mi kırdı, yoksa beklentilerini mi?"   Bu soru işte tam da bu yüzden önemli. Çünkü çoğu zaman insanlar, bizim zihinlerimizde kurduğumuz hikâyelere ayak uyduramazlar. Biz onları olduğundan başka biri yapmaya çalışırız: Daha ilgili, daha düşünceli, daha duyarlı… Beklentilerimizle onları büyütürüz. Sonra o kişi kendi gerçeğiyle karşımıza çıkınca, sarsılırız. Aslında bize zarar vermek gibi bir niyetleri yoktur çoğu zaman. Onlar sadece kendi yollarında yürürler. Ama biz, onların bizim yanımızda nasıl olmaları gerektiğine dair sessiz beklentiler üretiriz. Ve işte kırılan da tam olarak budur: Beklentiler. Kalp, düşündüğümüz kadar narin bir şey değildir. Aşırı beklentilerle şişirilen hayaller patladığı...

Bazen bir insanın kalbine dokunmak, onunla sevişmekten çok daha derin bir bağ kurar. En azından ben böyle hissediyorum. Çünkü dışarıda, vücudunu paylaşabileceğin birçok insanla karşılaşabilirsin. Ama kalbine dokunabileceğin, o kalbin ritmini hissedebileceğin biri öyle kolay kolay karşına çıkmaz. Peki ya biz ne arıyoruz insanlarda? Yakışıklılık mı, güzellik mi, zekâ mı? Bence hepsinden önce bir denklik arıyoruz. "Davul bile dengi dengine" diye boşuna dememiş atalarımız. Bu denklik sadece sosyal ya da ekonomik değil; zihinsel, duygusal ve kültürel bir denklikten bahsediyorum. Birlikte gülebilmek, aynı şeylere sinirlenebilmek, benzer hayalleri kurabilmek... İşte bu denklik. Kalbe dokunmak istiyorsan önce bu denginle tanışmalısın. Çünkü kalpten yapılan her şey mükemmeldir. Kalpten gelen bir dokunuş, bir bakış, bir cümle... Hiçbir fiziksel temasın yaratamayacağı duygular uyandırır insanda. Kalbine dokunmak istediğin insanı seçerken dikkatli ol. Seçtiğin kişinin seninle aynı dün...