Aşk Acıtır

Şu an ki sorunsalımı çözdüm sanırım. Evet, aşık oldum diyebilirim. Onunla konuştuk, sohbet ettik, güldük, eğlendik, içtik. Bunların çoğunu da zaten bir gecede hallettik. Ama durum biraz karışık. Çünkü onun bi sevgilisi var. Hemde onu çok seviyor. Onu hala "ÇOK" severken, kalbin de bana da yer açabilmişti. Değişik bir durum dimi? Nasıl olduğunu merak ettiniz şimdi.

Onunla tanıştığım zamanlarda sevgilisinden daha yeni ayrılmış, duygusal bir boşluğa düşmüş. O boşluğu benimle doldurmaya çalışmaya çalışmıştı. Sürekli mesajlar atardı bana. Sohbet ederdik ottan boktan. İlk başlarda ben yüz vermezdim hatta. Çünkü kendimi ağırdan satmayı severim ben. İlk zamanlarda çok trip atardı. "Niye yazmıyorsun?", "Sana zorla mesaj attırıyorum sanki", "Benimle ilgilen yaa" gibisinden mesajlar gelmiştir tabiki.

Kendime kızıyorum aslında. "Neden ağırdan sattım ki kendimi?" diye. Çünkü belki o zamanlar onunla daha çok ilgilenseydim daha farklı olacaktı herşey. Keşke demiyorum. Çünkü keşke demek çok saçma olurdu. Eğer biz sevgili olsaydık, görüşemeyecektik bile. Uzaktan uzağa da sevgili olmak istemiyorum açıkçası. O yüzden bizim için neyse hayırlısı o oldu zaten. Böyle arkadaş olmak en güzeli.

Gerçi şimdi konuşmuyoruz bile. Çünkü ben ona hala aşığım. Onunla ilgilenmek, onunla sohbet etmek, yaptıklarını bilmek istiyorum. Ama rahatsız etmekten çok korkuyorum onu. Hemde çok... Çünkü onun bi sevgilisi var ve onu çok seviyor, beni değil...

Ne kadar saçma salak bi durumda olduğumu düşünün artık. Ben ona aşığım, o başkasına aşık. Ama zaten biz birlikte olamayız. Birlikteliğimiz mutlu ilerlemez. Sürekli bi uzaklık olur aramızda. Mantık çerçevesinde düşündüğüm zaman "ARKADAŞ" kalışımızın en iyi hareket olduğunu düşünüyorum. Ama acı çekmekten de kalbim vazgeçmiyor.