Sansasyonel Sıradışılık

Alkol duyguların sesini açan bir megafon gibi... Hele ki içimizde zaten sessizce yankılanan bir aşk varsa, o yankı bazen bir çığlığa dönüşür. Nice filmde, şarkıda, şiirde bu sahneyi görmedik mi? Bir kadehle başlayan gece, "Onu ne kadar seviyorum" diyerek ağlanarak bitmez mi çoğu zaman? Telefon rehberine uzanılır, yazılan mesajlar silinir, sesli notlar kaydedilir ve bazen o gönder tuşuna basılır. Çünkü içte birikenin dışa çıkması için cesarete ihtiyaç vardır, alkol de işte tam burada devreye girer. Ama bu yazı biraz da istisnaların hikâyesi… Çünkü bazen ne kadar içilirse içilsin, birinin aklına gelmemek acayip bir şeydir. Oysa biz, aklımıza ilk gelenin hep biz olacağımızı düşünürüz. Hele ki o kişiyi çok sevmişsek… Hele ki onun da bizi sevdiğine inanmışsak. Alkolün bile sustuğu, hatta eski sevgiliye dair hiçbir dürtü uyandırmadığı geceler… İşte o zaman insan kendini çok yalnız, çok değersiz hissediyor. “Demek ki düşündüğüm kadar önemli değilmişim,” diyor. “Demek ki sadece ben ...

Birini Tanımadan Önce Onu Tanımak: Yalnızlığın İçindeki Yankı Bazı insanlar hayatımıza öylece girer. Beklenmedik, plansız, hatta bazen istenmeden. Ama girdikten sonra bir şeyleri değiştirirler. Kimi zaman bu değişim fark edilemeyecek kadar küçüktür, kimi zamansa sessizliği yerinden oynatacak kadar derin. Senin hikâyende de biri girdi galiba… Ve sen, onu daha o kendini tanımlamadan tanıdığını hissettin. Sanki yıllar önce bir yerlerde tanışmışsınız, sonra da hayat sizi iki ayrı yöne savurmuş gibi. Bu bir rastlantı değil. Bu, yalnızlığın içindeki yankının sesini tanımaktır. Takıntı mı, Tanıdıklık mı? Şimdi kendi kendine soruyorsun: “Acaba bu kişiye kafayı mı taktım?” Belki evet. Belki bu biraz fazla oldu. Ama belki de bu, bir takıntıdan çok, yıllardır içinde bastırdığın yalnızlığın sesine ilk defa dışarıdan biri aracılığıyla kulak verişindi. Çünkü o kişi, tıpkı senin gibi davranıyordu. Senin gibi susuyor, senin gibi gülümsüyor, hatta senin gibi kaçıyordu bazı şeylerden. Ve...

Yalnızlık, çoğumuzun zaman zaman hissettiği bir duygu. Ancak bazılarımız için bu duygu, geçici bir ruh halinden çok daha fazlası olabilir. 35 yaşına gelmiş ve hayatına uygun birini bulamamış olman seni endişelendiriyor, belki de yoruyor. Hissettiğin bu döngü - birine bağlanmaya çalışmak, ama sonunda uyuşmazlık hissedip yoluna devam etmek - oldukça tanıdık. Peki, bu gerçekten bir sorun mu, yoksa kendini daha iyi tanımaya çalıştığın bir sürecin parçası mı? Öncelikle, yalnızlık kötü bir şey değil. İnsan doğası gereği birilerine yakın olmayı arzulasa da, hayatımızın her döneminde mutlaka bir eşe ya da romantik bir ilişkiye sahip olmamız gerektiği düşüncesi bize dayatılmış bir beklenti olabilir. Oysa yalnız olmak, bazen bir boşluk değil; bir alan yaratmaktır. Kendi sınırlarını, değerlerini, isteklerini ve kim olduğunu gerçekten anlaman için bir fırsattır. Ancak yalnız kalmak istemiyor ve bir ilişkiye ihtiyaç duyuyorsan, bu konuda düşünmen gereken bazı şeyler var. Öncelikle, bir ilişkiye gir...