Sansasyonel Sıradışılık

Son zamanlarda hayatımda yeni biri var. Aslında “ilişki” mi, yoksa sadece iki yalnız ruhun birbirine dokunma çabası mı, bazen ben de emin olamıyorum. Beni hem çok mutlu ediyor, hem de içimde daha önce tatmadığım türden kuruntuları harekete geçiriyor. Önce kuruntulardan bahsetmeliyim... Ona biraz fazla kafayı taktım galiba. Büyük, destansı bir aşk yaşadığımızı iddia edemem; zaten biliyorum ki duygularım henüz o uç noktalarda değil. Ama buna rağmen, gün içinde ne yapıyor, ne düşünüyor, aklından neler geçiyor diye deli gibi merak ediyorum. O, bana karşı duygularını net bir şekilde ifade etmiyor gibi. Sanki karşımda kapalı bir kutu var ve ben içini açıp bakamıyorum. Yan yana geldiğimizdeyse işler tamamen değişiyor. O anlar öyle sıcak, öyle samimi ki... Yeni evli çiftler gibi birbirimize sarılıyoruz, gülüyoruz, küçük şeylere birlikte seviniyoruz. Bu haliyle bana müthiş bir mutluluk veriyor, bunu inkâr edemem. Ama... İşte ama'lar hiç bitmiyor. Onun dışında, sanki beni tanımak gibi bir...

Bugün aslında çok kötü bir gün geçirdim. Bütün gün ondan bir mesaj bekledim. O bildirim sesi her çaldığında içim kıpır kıpır oldu. Ama beklediğim kadar bir ilgi göremedim. Saçma sapan beklentiler içerisine girdim, kendi kendime kızdım, kendi kendime triplere girdim. Farkındayım, hepsinin farkındayım. Ama yine de kendimi durduramadım. Kendi kendime konuşurken buldum kendimi. Kafamın içinde onunla sayısız diyalog kurdum. Bir onun adına konuştum, bir kendi adıma. Bazen tartıştık, ama hep haklı olan bendim. Çünkü onun haklı olabileceği bir senaryo kuramadım kafamda. Belki bu, ona çok kırıldığım içindir. Belki de sadece bu kırgınlıktan kendime bir haklılık payı çıkarmaya çalışıyorumdur. Beklentiye girmek ne kadar doğru bilmiyorum. Ama bir ilişki içerisindeyken insan ister istemez bir şeyler bekliyor. İlgi, bir mesaj, kısa bir arama, içten bir "nasılsın?" belki. Küçücük şeyler aslında ama insanın kalbinde büyük yer ediyor. Ve o küçük şeyler gelmediğinde büyüyen sadece boşluk ol...