Kayıtlar

Nefes etiketine sahip yayınlar gösteriliyor

Sonunu Yazamadım

Bu sabah uyandığımda Bir hikaye düşmüştü aklıma Sanki rüyamda görmüştüm İçime işlemişti adeta Kocaman bir salondaydık Düğün vardı yanlış hatırlamıyorsam Çalgıcılara yakın bir yerde oturmuştun Elinde şampanya vardı Dertli dertli yudumluyordun Bense daha yeni giriyordum içeriye Kimin düğünü onu bilmiyorum bile Bana kızmıştın sanırım Geç geldim diye Yanına doğru geldim Dans müziği çalıyordu Dans edelim mi? dedim sana Sen cevap vermeden hemen kalktın Dans ettik Sanki biz evleniyorduk Başka kimse kalmamıştı pistte Sen şampanyanın etkisindeydin Bense senin etkindeydim Dönüp duruyorduk Çevremizdekiler alkış tutmaya başlamıştı Nefes nefese kalmıştık Oturalım mı? dedim Sen daha yeni geldiğimi söyledin Dans etmeye devam ettik Hiç oturmadan gecenin sonuna kadar dans ettik Ve ben birden uyandım o hikayeden Sonunu yazamadığım bir hikayeydi bu Bir türlü son yazamamıştım bu rüyaya Belki de sen, sonu olmayacak hikayemin başlangıcı idin Umarım benim yazamadığım sonu sen

İtiraf

İtiraf ediyorum.... Diye başlamak isterdim ama her insanın sakladığı sırları vardır. İtiraf edemem kusura bakmayın. Benim kendimden bile sakladığım bir çok sırrım var. Neyin itirafı bu? Yaşadıklarımın çoğunu zaten açık açık yaşıyorum ortada... Böyle bir ortamda bide bu sırlarımı açıklarsam herhalde gerçekten saklamam gereken hiç bir şey kalmayacaktır. Bazen sırf sadece bu sırları saklamak için yaşıyormuşum gibime geliyor. Sakladıkça saklıyorum derinlere sırlarımı. Ama içime attığım bu sırlar denizin içindeki bir kabarcık gibi.. Ben ne kadar dibe gitmesini istesem de o sırların, onlar yukarı çıkmak için birbirleriyle yarışıyorlar... Hangi sır önce yüzeye çıkarsa; bil ki son aldığın nefestir o.

Şizofrenik Bir Şey

birden gökyüzü aydınlandı ve bir yıldız düşüverdi gökten yeryüzüne. aslında o kadarda uzakta değillermiş. hepsi bir göz yanılgısıymış. burnumuzun ucunu bile yanlış görüyormuşuz. aslında görmüyormuşuz bile sadece bakıyormuşuz. elimizi uzatsak alacakmışız elmayı, armudu... tahmin ettiğimiz kadar ulaşılması güç bir yer değilmiş antartika. Bir adımlık mesafeymiş. Bir nefeslik hava varmış aslında dünyada. sadece benim için olan. İşte bu konuda iyi bir çözüm yolu bulmuşuz kendimize. Yanılgılara devam etmişiz yanılmışız sürekli. Dünyaya gelmiş bir çok insan, bir çok bebek, bir çok kadın, bir çok yaşlı, bir çok ceset... Kullanmışlar dünyadaki havayı. Sadece bana kadar varmış aslında. Atmosfer o kadar küçükmüş dünyada. Gerçi nefes bile almaya ihtiyaç yokmuş. Çok uzun zaman nefessiz kalabiliyormuşum ben. Mesela şu an 34dakika 325saniyedir nefesimi tutuyorum. Bir gariplik yok bunda. Her şeyin daha iyiye gittiği bir yermiş önceden burası. Ben dinledim dünyayı, anlattı bana her şeyini. Mavi ve yeşi