Sansasyonel Sıradışılık

“Bazı ruhlar önceden tanışmıştır. Sonradan karşılaştıklarında hatırlarlar.” Bu cümle beni derinden etkiledi. Düşününce, bu fikir ruhların dünyaya düşmeden önce bambaşka bir alemde birbirleriyle bağlandığını ima ediyor. Ve dünyaya geldikten sonra, yolları ne kadar farklı olursa olsun, bir noktada yeniden kesiştiklerinde birbirlerini tanırlar. Tıpkı yüzyıllar öncesinden kalan bir hatıranın çok tanıdık ama bir o kadar da yabancı hissettirmesi gibi. Bu düşünce bana hem ruhlar alemini hem de reenkarnasyon kavramını anımsatıyor. Ruhlar belki de önceki yaşamlarımızda bir yerlerde kesışmiş, bir bağ kurmuş ve bu bağ asla kopmamış. Zamanın, mekanın ve koşulların farklı olduğu yeni bir yaşamda, farklı bir bedende ve farklı bir hikayeyle tekrar bir araya gelmişler. O ilk tanışma anında ortaya çıkan his ise çok tanıdık bir melodi gibi: Hatırlanmayı bekleyen bir parça. Belki de bu durum bize şu mesajı veriyor: Gerçek bağlar asla kaybolmaz. Ne kadar uzağında olursan ol, bağlandığın insanlar ve ruhlar...

    Bir zamanlar yolumuz kesiştiğinde, belki de o ilk buluşma anında hissettiğimiz keşif duygusu hala içimizde yaşıyor. İlk bakışta, gözlerimizin birbirine buluştuğu anın sihirli dokunuşu, birbirimizin hayatlarına kök salacağımızı ve birlikte unutulmaz anılara şahitlik edeceğimizi bize hatırlattı. Acaba o an bilişimizin derinliklerinde, bu büyülü serüvene atılacağımızı hissetmiş miydik? Belki bilmiyorduk, ancak bu cevapsız soru bile içimizdeki merak ateşini körükleyerek, birbirimizi keşfetme arzusunu körükledi. Şimdi düşünüyorum da ilk buluşmamızdaki o heyecan verici gerginlik ve umut dolu bakışlarımızı hatırlıyorum. O zamanlarda düşüncelerimizi ve duygularımızı tam olarak hatırlıyor muyuz? Acaba zamanla bu anların sihri biraz solmamış ve günlük hayatın karmaşasında unutulmuş olabilir mi? Ancak şu an, şu anda, o ilk anı yeniden yaşama fırsatımız olsaydı, neler yapardık? Neler hissederdik? Neler düşünürdük? Elimizden gelenin en iyisini yapmak için nasıl çabalayabilirdik? Gözler...