Sansasyonel Sıradışılık

Bugün ne yazacağımı bilmiyorum desem yalan olur. Aslında çok iyi biliyorum, fakat kelimeler boğazıma düğümleniyor. Bazen bir şeyin bittiğini hissedersin ya… Tıpkı mevsimlerin değişmesi gibi, sessiz ama kesin bir dönüş olur içinde. Geri dönüşü olmayan bir son gelir ve sen sadece seyredersin. İşte ben tam o noktadayım. Artık senin benimle olmaya gönlün olmadığını anlıyorum. Bunu bir süredir fark ediyorum aslında. Her geçen gün aramızdaki mesafe biraz daha uzuyor, ilgin benden başka yerlere kayıyor. Ben elimden geleni yapmaya çalışırken, sen sorunlarımızı halının altına süpürmeyi seçiyorsun. Sanki hiçbir şey olmamış gibi davranıyor, yoluna devam ediyorsun. Ama ben dile getirdiğimde, senin gözünde sürekli “sorun çıkaran taraf” oluyorum. Oysa tek yaptığım, içimdeki yangını anlatmak… Ve bu haksızlık, kalbimi her geçen gün biraz daha kanatıyor. Bir süs eşyası gibi hissetmekten yoruldum. Hayatında bir biblo gibi, sadece varlığımla güzel görünsün diye duran biri olmak istemiyorum. Ben, seni...

Bazen hayat öyle hissettirir ki, sanki bir tren garında tek başına bekliyorsun. Elinde biletin var, yolculuğa hazırsın, ama o tren bir türlü gelmiyor. Herkes gidiyor, herkes yol alıyor; sen ise olduğun yerde, bekleyişin içinde tükeniyorsun. İşte ben de böyle hissediyorum… Çünkü sevdiğim insan tarafından sürekli erteleniyorum. Başta fark etmedim. Kendime bahaneler buldum. “Yorgundur,” dedim. “İşi vardır,” dedim. “Bugün canı istememiştir,” dedim. Ama zamanla bahaneler çoğaldıkça, içimdeki heves azalmaya başladı. Bir sinema planı kurulur, “Geç olur” diye ertelenir. Pazar kahvaltısı söz verilir, sabah olduğunda “Evde takılalım” denir. Ben heyecanla “Yarın görüşelim mi?” diye sorarım, o ise “Bakalım, işim çıkmazsa” der. Ve inan bana, o iş her zaman çıkar. Ama asıl acı olan ertelemeler değil. Asıl acı olan, bu ertelemelerle birlikte kendimi sorgulamam. Acaba ben sıkıcı mıyım? Konuşacak bir şeyim mi yok? Onun için yeterince değerli değil miyim? O “hayır” dediğinde içimdeki tüm ışık sönüyo...