Sansasyonel Sıradışılık

Yalnızlıkla ilgili büyük problemlerim var. Yalnız kalmaktan korkuyor muyum bilmiyorum, ama yalnız kalmak istemediğimi çok iyi biliyorum. Hayatımın bazı dönemlerinde yalnız yaşadım ve bu süreçlerde, yalnız kalmamak için sürekli arkadaşlarımı eve çağırdım, birlikte vakit geçirdik. Yedik, içtik ve daha fazlasını yaptık. Ama fark ettim ki, bu dürtü hala geçmiş değil. Yalnız kalmak, yalnız vakit geçirmek ve yalnız bir şekilde kaliteli zaman geçirme konusunda bilinçsiz ve cahilim. Mesela tek başıma bir aktivite yapmaktan bile çekinirim. Yalnız yolculuk yapmak, yalnız tatile gitmek, hatta yalnız alışverişe çıkmak bile bana pek cazip gelmiyor. Garip olan ise, çok sosyal biri de değilim aslında. Çevresine neşe saçan, insanları adeta bir ışığın çevresindeki ateş böcekleri gibi kendine çeken biri hiç olmadım. Hep kendi yağında kavrulan biriydim ve hala öyleyim. Ama bu yalnızlık duygusu beni kötü etkiliyor. Hayatımda birinin olmaması, bu durumu daha da zorlaştırıyor. Birini hayatıma dahil edebil...

Bazen nereden başlamam gerektiğini bilemiyorum, ama içimde ona karşı büyük bir öfke var. Üstelik o bunun asla farkında değil. Farkında olamayacak kadar kör ya da umursamaz belki de. Kasabaya döndüğümde her şeyin değiştiğini fark ettim. Artık çocukluk ve gençlik yıllarımızdaki gibi birbirimizle vakit geçirmekten zevk almıyorduk. Çünkü ikimiz de değişmiştik. Eskiden tanıdığım kişi artık yoktu, yerini tamamen farklı biri almıştı. Ben elimden geldiğince ona ayak uydurmaya çalıştım, ama onun seçtiği yol bana uygun bir hayat tarzı değildi. Verdiği kararlar, sanki düşünmeden alınmış gibi, sanki mantıktan tamamen uzak, hesapsız kitapsız hareketlerin sonucuydu. Onu anlamaya çalıştım, neden bu yolu seçtiğini çözmeye uğraştım. Ama çarpıcı bir sebep bulamıyordum. Hayatında onu bu noktaya sürükleyecek büyük bir olay yaşamamıştı. Yine de kendini bambaşka bir dünyaya hapsetmişti ve ben bunu anlamlandıramıyordum. Ona karşı içimde büyüyen öfkeyi hep sakladım. Belki zamanla unutacağımı düşündüm, ama n...

Bugün bir arkadaşımla konuştum. Hayatını tamamen değiştirecek bir karar alarak başka bir ülkede yaşamaya başlamış. Eski hedeflerini bir kenara bırakıp yeni bir yola çıkmış, çok zor bir mücadeleye girişmiş. Bu, benim için oldukça etkileyici bir hikâye. Kendisinin yaşadıklarını düşünürken, kendi hedeflerimi ve hayallerimi sorgulamaya başladım. Benim hayallerim ve hedeflerim, çok daha çizgisel bir yol izliyor gibi hissediyorum. Ulaşması zor olmayan, ama emin adımlarla ilerledikçe gerçekleşecek şeyler. Belki de bu yolda ilerlerken bir monotonluk yaşıyorum. Bir arkadaşımın deyimiyle, “Hayallerine ulaşman için biraz daha cesur olmalısın.” Ancak şunu da merak ediyorum: Ulaşması zor olan hayaller kurmak için halihazırda sahip olduğum hedeflerimi terk etmeli miyim? Büyük bir hayalin peşinden gitmek, bir çoğumuzun gözünde cesaret gerektiriyor. Ama ya o cesareti kendimde bulamazsam? Yurt dışına gidip sıfırdan bir hayata başlamak bana çok korkutucu geliyor. Bu, benim sınırlarımla ilgili bir durum ...

Yıl 2012: Bir odadayım. Masanın üstünde bir laptop, bir fincan sıcak içecek, tatlı atıştırmalıklar... Ekrana bakıyorum. Parmaklarım klavyede, kelimeler ardı ardına diziliyor. O gece ne hissettiğimi tam hatırlamıyorum ama sanırım bir şeyleri içimden atmam gerekiyordu. Yazmak, sanki o karmaşayı biraz olsun hafifletiyordu. Kimseyle paylaşamayacağım duyguları kelimelere sığınarak kendime anlatıyordum. O zamanlar yazmanın benim için ne ifade ettiğini bilmiyordum belki, ama şunu biliyordum: yazmak beni iyileştiriyordu. Yıllar geçti. Şimdi başka bir odadayım. Bu kez masa daha düzenli, etrafta kitaplar, notalar, bir gitar… Ama aslında değişen çok bir şey yok. Hala bir odadayım, hala bir masanın başında yazıyorum. Bugün bir ekran yerine deftere ya da notalara döküyorum kelimelerimi. Farklı şeyler yazıyor olabilirim ama duygular hep aynı: içimde birikenleri dışarıya bırakma çabası. Zamanında “Neden yazıyorum?” diye sorduğum çok oldu. Hala da bazen soruyorum. Belki bir cevabım var, belki yok. Ama...

Duygularımız, hayatımızı şekillendiren en güçlü içsel dinamiklerdir. Öfke, üzüntü, mutluluk ve aşk... Her biri, insan olmanın kaçınılmaz parçalarıdır. Ancak, bazı duygular diğerlerinden daha karmaşıktır ve belki de en çetrefilli olanı aşk duygusudur. Bu duygu, sadece mutluluk değil, aynı zamanda hayal kırıklığı ve derin bir üzüntü de getirebilir. Peki, aşk duygusunu yönlendirmek mümkün mü? Yani, birine duyduğunuz karşılıksız aşkı başka bir kişiye ya da başka bir şeye dönüştürebilir misiniz? Duyguların Yönlendirilebilirliği Duyguların yönlendirilmesi, psikolojide ve kişisel gelişim alanında sıkça tartışılan bir konudur. Örneğin, öfkesini kontrol etmek isteyen bir kişi, spor ya da meditasyon gibi aktivitelere yönelerek bu duygunun etkilerini azaltabilir. Üzüntü ve depresyon durumunda ise yaratıcı faaliyetlere yönelmek, bu duyguları dönüştürmek için bir yöntem olabilir. Ancak, aşk gibi derin ve karmaşık bir duygunun yönlendirilmesi daha zorlu bir süreçtir. Aşk, sadece bir kişiye duyulan r...

    "Bir insan yedisinde neyse yetmişinde de odur" atasözü, insanın yaşla birlikte değişmeyen özelliklerini ve kişiliğini vurgular. Bu atasözü, insanların yaşlandıkça değişim geçirmediği, yani temel karakter özelliklerinin korunduğunu anlatmaktadır. Ancak, bu değişmeme durumu sadece olumlu özellikler için geçerli değildir. İnsanların karakter özellikleri arasında ne yazık ki olumsuz özellikler de yaşla birlikte devam edebilmektedir. Örnek olarak, bir kişi yedisinde cesur ve kararlı bir yapıya sahipse, yetmişinde de bu özelliklere sahip olmaya devam edeceği varsayılabilir. Fakat kişi gençken sahip olduğu sabırsızlık veya öfke gibi olumsuz özellikler de yaşlandıkça hala mevcut olabilir. İnsanların yaşlandıkça olumlu özelliklerini korumaları, ancak olumsuz özelliklerin de etkisini sürdürebileceği bir gerçektir. Bu durum, insan doğasının karmaşıklığını ve yaşla birlikte yaşanan değişim sürecini yansıtmaktadır.       İnsanların karakterleri ve temel özellikleri,...