Sansasyonel Sıradışılık

Bazı anlar vardır, içinde kopan fırtınaları dışarıdan kimse göremez. Gülümsemeye devam edersin, başkaları rahatsız olmasın diye acını bile zarif bir sessizliğe sararsın. Ama içinde öyle büyük bir yorgunluk vardır ki... Bir adım daha geri çekilmek, bir özür daha dilemek, bir gün daha kendini yok saymak seni içten içe tüketir. Biliyorum, birilerini kırmaktan korkuyorsun. "Ya beni yanlış anlarsa? Ya onu çok üzersem? Ya benden uzaklaşırsa?" diyorsun kendi kendine. O iç sesi, seni durdurmaya çalışıyor. Öğretilmiş korkularının, eski yaralarının sesiyle fısıldıyor kulağına. Ama şunu unutuyorsun: Sevgi, sadece hep vermekle, hep susmakla, hep idare etmekle büyümez. Gerçek sevgi , iki ruhun birbirinin sınırlarına saygı duyarak, o sınırları anlamaya çalışarak, farklılıklarına şefkatle yaklaşarak bir arada kalabilmesiyle gerçek olur. Gerçek sevgi, korkunun değil, anlayışın üzerine kuruludur. Biri seni ancak ve ancak kendini ezdiğinde, hep alttan aldığında, hep susup fedakarlık yaptığında...

Gerçekten sevilmek, çoğu zaman sözcüklere sığmaz. Anlarsın. Hissedilir. Bir insanın sana verdiği değeri anlamanın en önemli yollarından biri, onun seni nasıl hissettirdiğine gösterdiği özendedir. Çünkü bir kalp, diğer bir kalbin incindiğini gördüğünde nasıl davrandığıyla belli eder kendini. Kimse kusursuz değildir. Elbet üzüleceğiz, elbet birbirimize yanlışlar yapacağız. Ama önemli olan, hatanın ardından gelen bakıştır; içten bir üzülme, samimi bir "üzgünüm". Savunmaya geçmeden, kendini haklı çıkarmaya çalışmadan, sadece "Senin canın acıdı, bunu biliyorum" diyebilmek. O an kırılmış kalbinle gözlerinin içine bakarak, seni anlamaya çalışması. Sana değer veren bir insan, özür dilemenin gurur kırmaktan daha önemli olduğunu bilir. Seni kendi egosundan, kendi haklılığından önde tutar. Sadece seni değil, duygularını da sever. Kızışmanı, suskunluğunu, gözlerinden dökülen bir damla yaşı önemser. "Ama ben böyle demek istemedim" diyerek konuyu kapatmaz; "Sana ke...