Kendini Kaybetmeden Sevmek: Sınırların Romantizmi


Bazı anlar vardır, içinde kopan fırtınaları dışarıdan kimse göremez. Gülümsemeye devam edersin, başkaları rahatsız olmasın diye acını bile zarif bir sessizliğe sararsın. Ama içinde öyle büyük bir yorgunluk vardır ki... Bir adım daha geri çekilmek, bir özür daha dilemek, bir gün daha kendini yok saymak seni içten içe tüketir.

Biliyorum, birilerini kırmaktan korkuyorsun. "Ya beni yanlış anlarsa? Ya onu çok üzersem? Ya benden uzaklaşırsa?" diyorsun kendi kendine. O iç sesi, seni durdurmaya çalışıyor. Öğretilmiş korkularının, eski yaralarının sesiyle fısıldıyor kulağına. Ama şunu unutuyorsun: Sevgi, sadece hep vermekle, hep susmakla, hep idare etmekle büyümez. Gerçek sevgi, iki ruhun birbirinin sınırlarına saygı duyarak, o sınırları anlamaya çalışarak, farklılıklarına şefkatle yaklaşarak bir arada kalabilmesiyle gerçek olur. Gerçek sevgi, korkunun değil, anlayışın üzerine kuruludur.

Biri seni ancak ve ancak kendini ezdiğinde, hep alttan aldığında, hep susup fedakarlık yaptığında seviyorsa, o sevgi değil, sadece bir çıkar ilişkisidir. Ve unutma, böyle bir bağ seni hep yalnız hissettirir. Görülmediğini, duyulmadığını, anlaşılmadığını fısıldar gece yatağa başını koyduğundaki o derin sessizlik.

Sınır koymak kaybetmek değil, kendini bulmaktır.

Belki başlangıçta çok korkacaksın. Belki birisi seni terk edecek. Belki "böyleysen ben yokum" diyecek. Olsun. Bil ki, biri senin sınırlarını duyunca öfkeleniyorsa, sana değer vermekten çok kendi rahatlığını önemsiyordur. Gerçek aşk, birbirine alan açarak, birbirini oldukları gibi kabul ederek var olur. Zorla, korkuyla, suskunlukla büyüyen şey aşk değil, alışkanlıktır.

Bir dahaki sefere içinde o bildik fırtına koptuğunda, kendine şöyle de: "Benim duygularım da en az onunki kadar önemli. Ben de duyulmayı, saygı görmeyi hak ediyorum."

Ve unutma, sınır koymak sadece seni korumaz. Aynı zamanda seninle gerçekten yürekten bir bağ kurabilecek insanların yolunu da açar.

Kendinden vazgeçmeden sevmek... Belki de şu hayattaki en romantik şey bu.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnsan İlişkilerinde Kategorize Etmek: Doğru mu, Yanlış mı?

Resim
İnsan ilişkileri karmaşıktır ve her bir bağ kendine özgü bir dinamiğe sahiptir. Hepimiz, farkında olsak da olmasak da, çevremizdeki insanlarla olan bağlarımızı belirli bir düzen içinde organize ederiz. Aile, dostlar, iş arkadaşları veya tanıdıklar gibi genel kategoriler, sosyal yaşantımızı düzenlememize yardımcı olur. Ancak bu sınıflandırmaların, özellikle romantik ve fiziksel ilişkiler söz konusu olduğunda daha spesifik ve bazen rahatsız edici bir hale gelmesi mümkün. Peki, bir insanı özellikle fiziksel ya da duygusal arzulara dayalı olarak kategorize etmek ne kadar doğru? Kategorize Etmenin Sosyal Boyutu İnsan zihni, düzene ve sınıflandırmaya eğilimlidir. Bu durum, insanlarla olan ilişkilerimize de yansır. Hayatımızın her alanında çevremizdeki insanların rollerini belirlemek ve buna uygun bir bağlantı kurmak içgüdüseldir. Ancak, bu sınıflandırmanın ahlaki ve insani boyutunu sorgulamak önemlidir. Birinin, hayatındaki insanlara şu tarz kategorilerle yaklaştığını düşünelim: "En az ...
Yazının Tamamını Okuyun »

Kalbini mi kırdı, Beklentilerini mi?

Resim
Bazen yaşadığımız hayal kırıklıklarında suçlayacak birini arıyoruz. Kalbimizin kırıldığını düşündüğümüz her anda, bütün suçu karşımızdakine yüklüyoruz. Oysa bazen mesele, birinin kalbimizi gerçekten kırması değil. Asıl mesele, bizim o kişiden neler beklediğimiz. "Gerçekten kalbini mi kırdı, yoksa beklentilerini mi?"   Bu soru işte tam da bu yüzden önemli. Çünkü çoğu zaman insanlar, bizim zihinlerimizde kurduğumuz hikâyelere ayak uyduramazlar. Biz onları olduğundan başka biri yapmaya çalışırız: Daha ilgili, daha düşünceli, daha duyarlı… Beklentilerimizle onları büyütürüz. Sonra o kişi kendi gerçeğiyle karşımıza çıkınca, sarsılırız. Aslında bize zarar vermek gibi bir niyetleri yoktur çoğu zaman. Onlar sadece kendi yollarında yürürler. Ama biz, onların bizim yanımızda nasıl olmaları gerektiğine dair sessiz beklentiler üretiriz. Ve işte kırılan da tam olarak budur: Beklentiler. Kalp, düşündüğümüz kadar narin bir şey değildir. Aşırı beklentilerle şişirilen hayaller patladığı...
Yazının Tamamını Okuyun »

Tesadüfler Tatili: Yıllar Sonra Gelen Karşılaşma

Resim
Yıllar önce, seninle yalnızca üç-dört hafta flört etmiş, birbirimizi tanımaya çalışmıştık. Ama bir türlü ritmimizi bulamamış, usulca birbirimizin hayatından çıkıp gitmiştik. Yine de senin aklımda bir yerde kaldığını biliyorum; hani bazen, sebepsiz bir şekilde bir isim, bir gülüş, bir anı gelir ya aklına, işte öyle. Eminim ki senin aklında da bir yerde ben vardım. Ama zaman öyle bir hızla akıp gitti ki, bu flörtün yarım kaldığını bile unutur gibi olmuştum. Sonra, yıllar sonra, hayatın tesadüfler zinciri olduğuyla bir kez daha yüzleştim. Aynı tarihlerde, aynı otelde konaklamaya başladığımızı fark ettiğimde, bu dünyanın bir oyun oynadığına inanmamam mümkün değildi. Çükün, çok eski bir dostla ya da eski bir sevgiliyle karşılaşmaktan öte bir şeydi bu. Seninle göz göze geldiğimizde, o yarım kalmış flörtün her bir anısı, gözlerimizin ardından sanki fışkırır gibiydi. İlk birkaç dakika hem şaşkınlık hem de heyecanla geçti. Sonrasında kahkahalarla dolu bir sohbet başladı. "O zamanlar na...
Yazının Tamamını Okuyun »