Sansasyonel Sıradışılık

Bazen insanın içi, söylemekten korktuğu ama sustukça daha çok yakan cümlelerle dolar. Bugün benim içimde biriken o sözler, sonunda kendine bir kapı araladı. Bu satırlar; o kapının eşiğinde duran, sarsılmış ama iyileşmeye karar vermiş bir kalbin son itiraflarıdır. Seninle mutlu olmayı çok istedim. İnan, her şeyden daha çok... Birlikte gülmeyi, birlikte büyümeyi, birbirimizin yaralarını sarmayı hayal ettim. Ama olmadı. Bunu itiraf etmek içimi acıtsa da gerçek, bazen en sessiz çığlıklarımızda saklı: Sen bana iyi gelmiyorsun. Seninleyken kendim gibi hissetmiyorum. İçimde huzurdan çok, ismini koyamadığım bir ağırlık var. Kıskançlık, endişe, sürekli seni düşünme hali... Sanki yirmi dört saat senin yanına sığınmak isteyen muhtaç bir halim var ve bu beni benlikten çıkarıyor. Bu karanlık tutku, beni sana yaklaştırmıyor; aksine beni benden, kendi merkezimden uzaklaştırıyor. Umursamaz tavırların, sadece kendini önceleyen düşüncelerin... Yanındayken bile beni nasıl yalnız hissettirdiğini, bazen ne...

Bazı anlar vardır, içinde kopan fırtınaları dışarıdan kimse göremez. Gülümsemeye devam edersin, başkaları rahatsız olmasın diye acını bile zarif bir sessizliğe sararsın. Ama içinde öyle büyük bir yorgunluk vardır ki... Bir adım daha geri çekilmek, bir özür daha dilemek, bir gün daha kendini yok saymak seni içten içe tüketir. Biliyorum, birilerini kırmaktan korkuyorsun. "Ya beni yanlış anlarsa? Ya onu çok üzersem? Ya benden uzaklaşırsa?" diyorsun kendi kendine. O iç sesi, seni durdurmaya çalışıyor. Öğretilmiş korkularının, eski yaralarının sesiyle fısıldıyor kulağına. Ama şunu unutuyorsun: Sevgi, sadece hep vermekle, hep susmakla, hep idare etmekle büyümez. Gerçek sevgi , iki ruhun birbirinin sınırlarına saygı duyarak, o sınırları anlamaya çalışarak, farklılıklarına şefkatle yaklaşarak bir arada kalabilmesiyle gerçek olur. Gerçek sevgi, korkunun değil, anlayışın üzerine kuruludur. Biri seni ancak ve ancak kendini ezdiğinde, hep alttan aldığında, hep susup fedakarlık yaptığında...