Küçük Bir Çakıl Taşı
Sonunda içimi döktüm. Ona nasıl hissettirdiğini, onun yanında kendimi nasıl hissettiğimi söyledim. Kendimi sadece bir "şey" gibi, bir oyuncak gibi hissettiğimi açık açık anlattım. Ve bu itirafı yaptıktan sonra bir kuş gibi hafifledim, biliyor musun? İçimde biriken o ağırlık bir anda yok oldu. Söylediklerime şaşırdı. Bir anda neye uğradığını şaşırdı. Ciddi olup olmadığımı sordu. Bana da "Bunu ciddi söylemediğimi düşündüren şey ne?" demek düştü. Cevap veremedi. Şaşkınlıkla öylece kaldı. Sonra "Şu an konuşmak için müsait değilim, yarın konuşalım" dedi ve konuyu kapattı. İşte o an anladım. Madem hissettiklerimiz şu anda konuşulamayacak kadar önemsiz, o zaman bundan sonrası için de hiçbir önemi yok. Ona "Ayrılalım" demedim. "Bu ilişki bitsin" demedim. Sadece hissettiklerimi söyledim. Sadece içimi rahatlatacak bir şey duymak istedim. Bir açıklama, bir yalan bile yeterdi. Yalan olduğunu bilsem bile inanırdım, sırf duymaya ihtiyacım olduğu ...