Sansasyonel Sıradışılık

Kulağa masum bir cümle gibi gelir ama aslında büyük bir saklanıştır. İnsan aşktan, sevgiden, bağlanmaktan, yaşamaktan korktuğunda bu sözün arkasına gizlenir. Çünkü bilir ki daha fazla severse, daha fazla bağlanırsa, sonunda kaybetmek ihtimali de büyüyecek. Bu yüzden kendini durdurur. Duygularını gizler, göstermemeyi öğrenir. Yüreği çığlık atarken yüzü suskun kalır. Gözlerinde sakladığı binlerce kelime vardır ama diline bir tanesi bile düşmez. Kaçınır, çünkü daha fazla sevmenin yükünü taşıyamaz. Daha çok ilgilenirse daha çok bağlanacağını, daha çok bağlanırsa bir gün daha fazla acıyacağını düşünür. Sever aslında… Ama sevgisinin fazlasını veremez. Bir yanını hep kapalı tutar. Çünkü aklının bir köşesinde hep şu düşünce vardır: “Ya giderse? Ya bir gün yalnız kalırsam?” İşte bu yüzden cesareti yoktur. Çünkü sevmek cesaret ister, kalmak cesaret ister, savaşmak cesaret ister. Kaçmak kolaydır, o yüzden kaçar. Belki bir kere yaralanmıştır, belki defalarca… Bilemeyiz. Ama bildiğimiz bir şey vard...

     Derinliklerde, cehennemin alevleriyle aydınlanmış bir dünya vardı. Her köşesinde acı ve keder hüküm sürerken, bir gün ansızın gökyüzünden bir kar tanesi düştü. Cehennemin sıcaklığına meydan okuyarak yavaş yavaş usulca beyaz örtüsünü serdi.       Bu dünya, kötülükle iliklenmiş, acı dolu anılarla dolu bir labirent gibiydi. Cehennemin kızgın ateşlerinin yalıtılmış köşelerinde gölgeler, acının çığlıklarıyla ritim tutarken, puslu bir sessizlik hüküm sürüyordu. Aniden gökyüzünden inen o narin kar tanesi, tüm bu kaosun içinde umudu, temizliği ve yeniden doğuşu temsil ediyordu. Beyaz örtüsü, karanlığa meydan okuyarak saf bir ışık kaynağı haline geldi, umudu ve güzelliği yeniden canlandırarak çevresine güven ve huzur yaydı. Bu zorlu dünyada beklenmedik bir umut ışığı gibi parladı, insanların içindeki iyilik tohumlarını canlandırarak karanlığa karşı direnişin sembolü oldu. İlk başta, cehennem halkı bu garipliği anlamadı. Kar, alevlerin arasında kıvrak bir ş...