Sansasyonel Sıradışılık

     Yaşamak için var olmanın anlamı ve amacı hakkında daha fazla düşünmeye ihtiyacım var. Hayatın gizemli yollarında ilerlerken, manevi yolculuğumda bana yol göstermede konusunda yardım edebilir misiniz?       Kendimi yalnız hissettiğim bu dönemde, etrafıma yayılan derin mavi suların sakinliği ve büyüleyici güzelliği ile kendimi kucaklıyorum. Bu manzarada yüzen her bir dalga, iç huzura ulaşmamı sağlıyor ve içsel keşiflerimi derinleştirmeme olanak tanıyor. Okyanusun bu sonsuzluğunda dolaşırken, hayatımın anlamını arıyorum. Her yer sessiz ve huzurlu, ancak içimde bir çaresizlik ve yalnızlık hissi var. Her nefes aldığımda, göğsümde bir sıkışma hissediyorum. Yüzeye çıkıp oksijenle dolmak istiyorum, ama gücüm tükenmiş gibi hissediyorum. Umudumu kaybetmemek için içimdeki ateşle birlikte nefes alabilmek adına mücadele edeceğim. Bu yolculuk, karanlık ve görünmez bir okyanusun içinde devam ediyor. Yaşadığım engeller ve zorluklar, bu okyanusta bilinmezliklerle dolu bir macera oluşturuyor. Ancak

Ölmedim işte. Ölmedim. Demek ki yaşamam gerekliydi. Bir gizli kuvvet olmalı bizi yaşatan. Yaşamakla ölmek arasındaki maceramızı düzenleyen, Çaresizliğimizi her yerde yüzümüze tokat gibi indiren bir kuvvet olmalı. Şimdi seni daha çok seviyorum. Meğer ölüm senin kadar güzel değilmiş. Şimdi güzelliğin daha yakıcı, daha alımlı. Bütün neden'ler senin için yaşamayı gerektiyor şimdi. Nasıldım nasıldım o gece, o gün bilemezsin? Eski, taş binalar üstüme yıkılıyordu, başımda parçalanıyordu vitrinlerin camları. Her taşıt beni ezip geçiyordu yanımdan. İnsanlar anlımda yürüyordu çamurlu, pis ayaklarıyla. Rüzgar gırtlağıma yapışmış bir el gibiydi. Kitaplar dergiler, gördüm boyalı dükkanlarda. Hepsi ölmek diyordu. Yalnız ölümdü gördüğüm kaldırımlarda. Artık her şey boştu, yalındı. Kirli bir çamaşırdı üzerimde yaşamak. Umutlarımı yitirmiştin. Arayıp bulacak gücüm kalmamıştı. Öyleyse yorgundum, bitkindim. Ellerimi sevmiyordum, gözlerim utanç veriyordu gözlerime. Damarlarımdaki kan rahatsız ediyordu