Sansasyonel Sıradışılık

Bugün ne mi yaptım? Çay demledim kendime Oturdum her zaman ki köşemde Önce gazeteleri okudum Sonra kitabımı Bilirsin erken kalkarım ben Az uyurum geceleri de Dalmışım kitaba Ne de güzel yazmış yazar Saat çoktan öğleni geçmişti Caddeye çıktım sonra Bankın birine oturdum Biraz insanları gözlemledim Soğuktu biraz hava Paltomu almamıştım Köşedeki kafeye girdim Karnım acıkmıştı Bir iki parça birşeyler yedim içtim Kalktım tekrar caddedeki banklara oturdum İzledim durdum Kimisi sarmaş dolaş geziyordu Kimisi tartışıyordu Kimisi yeni tanışıyordu Kimi borsadan Kimi eşinden bahsediyordu Boşverdim kalktım yürümeye devam ettim Adımlarım beni eve getirmiş Fark etmemişim Benim dönüp dolaşıp geleceğim yer belli Senin ki de öyle olsun Dön geri Özlüyorum seni Evin burası senin Benim yerim senin yanın Her günüm böyle bitmesin Hadi gel Hasretim bitsin Egemengin

Bu teknolojiden uzak boş odada daha fazla ne yapılabilir ki? Kitap okumak, duvarlara bakmak, temizlik yapmak vs. hariç. Nefes alıyorum aslında. Arada bir de değil üstelik. Sürekli. Her an, her saniye nefes alıyorum, nefes veriyorum. Pek şaşırtıcı bir durum değil bu sanırsam. Çünkü herkes her zaman yapıyor bunu. Saçma bir olgudan oluşumdan bahseder oldum, biliyorum. Yalnızlık işte bu. İnsana ne zaman, nerede, nasıl saçmalayacağını söylemiyor. Bir anda vuruyor darbeyi, gittikçe ağırlaşıyor sonra. Belki bir balyozun ağır çekim inişi izler gibi değiyor bedenime. Sonra hiç bir şey olmamış gibi geri çekiliyor. Üzerime bıraktığı yaralar ile beni baş başa bırakıyor. Ve sonra zil çalıyor. Yaşasın! Sonunda yalnızlığımın tepe noktasına ulaşmıştım! Bir aşkın olmasına gerek yoktu kollarımda. Alıştım artık yalnızlığa. Yalnızlığımlayım derken sanki biriyleymişim gibi bir hisse kapıldım.Var mıydı öyle bir şey gerçekten? Eğer ben tek isem burada öylece bir başıma burada duruyorken, yalnızlık dediği