Küçük Bir Çakıl Taşı

Sonunda içimi döktüm. Ona nasıl hissettirdiğini, onun yanında kendimi nasıl hissettiğimi söyledim. Kendimi sadece bir "şey" gibi, bir oyuncak gibi hissettiğimi açık açık anlattım. Ve bu itirafı yaptıktan sonra bir kuş gibi hafifledim, biliyor musun? İçimde biriken o ağırlık bir anda yok oldu.

Söylediklerime şaşırdı. Bir anda neye uğradığını şaşırdı. Ciddi olup olmadığımı sordu. Bana da "Bunu ciddi söylemediğimi düşündüren şey ne?" demek düştü. Cevap veremedi. Şaşkınlıkla öylece kaldı. Sonra "Şu an konuşmak için müsait değilim, yarın konuşalım" dedi ve konuyu kapattı.

İşte o an anladım. Madem hissettiklerimiz şu anda konuşulamayacak kadar önemsiz, o zaman bundan sonrası için de hiçbir önemi yok. Ona "Ayrılalım" demedim. "Bu ilişki bitsin" demedim. Sadece hissettiklerimi söyledim. Sadece içimi rahatlatacak bir şey duymak istedim. Bir açıklama, bir yalan bile yeterdi. Yalan olduğunu bilsem bile inanırdım, sırf duymaya ihtiyacım olduğu için. Ama o hiçbir şey söylemedi. Sadece sustu ve kaçtı.

Belki de bu onun kendini koruma şekliydi. Belki de bu kaçış, bana daha fazlasını anlatıyordur. Kusursuz bir ilişki isterdim. Her şeyin dört dörtlük olduğu, her adımda huzur bulduğum bir ilişki. Ama gerçek hayatta işler öyle işlemiyor. Bazen yolda bir çakıl taşına takılıyorsun, dizin kanıyor, canın yanıyor.

Ben öyle ilk sendelemede yoldan geri dönecek biri değilim. Dizim kanasa da, acısa da yürümeye devam edebilirim. Ama düştüğümde, yanımda yürüyen insan bana elini uzatmıyorsa... Beni ayağa kaldırmak yerine etrafına bakıp yürümeye devam ediyorsa... İşte o zaman kendi yoluma yalnız devam etmeyi tercih ederim.

Yarın ne olacak bilmiyorum.

Ama şunu biliyorum:

Artık yarın için eskisi kadar heyecan duymuyorum.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnsan İlişkilerinde Kategorize Etmek: Doğru mu, Yanlış mı?

Resim
İnsan ilişkileri karmaşıktır ve her bir bağ kendine özgü bir dinamiğe sahiptir. Hepimiz, farkında olsak da olmasak da, çevremizdeki insanlarla olan bağlarımızı belirli bir düzen içinde organize ederiz. Aile, dostlar, iş arkadaşları veya tanıdıklar gibi genel kategoriler, sosyal yaşantımızı düzenlememize yardımcı olur. Ancak bu sınıflandırmaların, özellikle romantik ve fiziksel ilişkiler söz konusu olduğunda daha spesifik ve bazen rahatsız edici bir hale gelmesi mümkün. Peki, bir insanı özellikle fiziksel ya da duygusal arzulara dayalı olarak kategorize etmek ne kadar doğru? Kategorize Etmenin Sosyal Boyutu İnsan zihni, düzene ve sınıflandırmaya eğilimlidir. Bu durum, insanlarla olan ilişkilerimize de yansır. Hayatımızın her alanında çevremizdeki insanların rollerini belirlemek ve buna uygun bir bağlantı kurmak içgüdüseldir. Ancak, bu sınıflandırmanın ahlaki ve insani boyutunu sorgulamak önemlidir. Birinin, hayatındaki insanlara şu tarz kategorilerle yaklaştığını düşünelim: "En az ...
Yazının Tamamını Okuyun »

Kalbini mi kırdı, Beklentilerini mi?

Resim
Bazen yaşadığımız hayal kırıklıklarında suçlayacak birini arıyoruz. Kalbimizin kırıldığını düşündüğümüz her anda, bütün suçu karşımızdakine yüklüyoruz. Oysa bazen mesele, birinin kalbimizi gerçekten kırması değil. Asıl mesele, bizim o kişiden neler beklediğimiz. "Gerçekten kalbini mi kırdı, yoksa beklentilerini mi?"   Bu soru işte tam da bu yüzden önemli. Çünkü çoğu zaman insanlar, bizim zihinlerimizde kurduğumuz hikâyelere ayak uyduramazlar. Biz onları olduğundan başka biri yapmaya çalışırız: Daha ilgili, daha düşünceli, daha duyarlı… Beklentilerimizle onları büyütürüz. Sonra o kişi kendi gerçeğiyle karşımıza çıkınca, sarsılırız. Aslında bize zarar vermek gibi bir niyetleri yoktur çoğu zaman. Onlar sadece kendi yollarında yürürler. Ama biz, onların bizim yanımızda nasıl olmaları gerektiğine dair sessiz beklentiler üretiriz. Ve işte kırılan da tam olarak budur: Beklentiler. Kalp, düşündüğümüz kadar narin bir şey değildir. Aşırı beklentilerle şişirilen hayaller patladığı...
Yazının Tamamını Okuyun »

Tesadüfler Tatili: Yıllar Sonra Gelen Karşılaşma

Resim
Yıllar önce, seninle yalnızca üç-dört hafta flört etmiş, birbirimizi tanımaya çalışmıştık. Ama bir türlü ritmimizi bulamamış, usulca birbirimizin hayatından çıkıp gitmiştik. Yine de senin aklımda bir yerde kaldığını biliyorum; hani bazen, sebepsiz bir şekilde bir isim, bir gülüş, bir anı gelir ya aklına, işte öyle. Eminim ki senin aklında da bir yerde ben vardım. Ama zaman öyle bir hızla akıp gitti ki, bu flörtün yarım kaldığını bile unutur gibi olmuştum. Sonra, yıllar sonra, hayatın tesadüfler zinciri olduğuyla bir kez daha yüzleştim. Aynı tarihlerde, aynı otelde konaklamaya başladığımızı fark ettiğimde, bu dünyanın bir oyun oynadığına inanmamam mümkün değildi. Çükün, çok eski bir dostla ya da eski bir sevgiliyle karşılaşmaktan öte bir şeydi bu. Seninle göz göze geldiğimizde, o yarım kalmış flörtün her bir anısı, gözlerimizin ardından sanki fışkırır gibiydi. İlk birkaç dakika hem şaşkınlık hem de heyecanla geçti. Sonrasında kahkahalarla dolu bir sohbet başladı. "O zamanlar na...
Yazının Tamamını Okuyun »