Ruh Halimin Hava Durumu

Bugün ruh halime denk bir hava durumu buldum: bardaktan boşalırcasına yağan bir yağmur. Tıpkı şu an hissettiklerim gibi; yoğun, durmak bilmeyen ve belki de biraz hüzünlü. Ancak bu yağmur, caddelerin ışıl ışıl parlamasına ve insanların enerjisini kaybetmeden sokaklarda dolaşmasına engel olmuyor. Dışarıda bir canlılık var; içeride ise susturulamayan bir çığlık.

İçimdeki o çığlık, bana sürekli şunu söylüyor: "Çık dışarı, o yağmurun altında deli gibi dans et. Kimseyi umursama. Kendin için bir şey yap!" Fakat bu sesi duysam da, o kadar uzaktan geliyor ki, ona kulak verecek cesareti bulamıyorum. Çoktan ıslandım bu hayatın yağmurunda, belki de tamamen sırılsıklam olmanın vakti gelmiştir. Yine de o ilk adımı atmak, belki hasta olma ihtimaline bile aldırmadan kendimi özgür bırakmak... Bu düşünce bana o kadar uzak ki.

Hayatımı, yaşayamadığım anların üzerine kurulmuş bahanelerle geçiriyorum. "Şimdi olmaz, daha sonra belki" diye ötelediğim hayallerim, birer "keşke" olarak birikiyor içimde. Her "keşke" yeni bir ağırlık oluyor ruhuma. Zaman akıp gidiyor, bunu görüyorum. Ama bu akışı durdurmaya ya da ona ayak uydurmaya dair bir çabam yok gibi hissediyorum. Ve bu da içimde daha büyük bir boşluk yaratıyor.

Hayallerimden biri, ruh halimin hava durumu gibi değişmesi. O yoğun yağmur bulutlarının arasından sımsıcak bir güneş doğması. İçime doğan o güneşle, etrafıma ışık saçabilmek, fark edilebilir bir yaşam enerjisine sahip olmak. Şu an ise yalnızca silik bir gökyüzüyüm, belki arada bir gök gürültüsüyle sesimi duyurabiliyorum.

Ama yine de umut var. O içimdeki çığlık, yağmurun sesi arasında kaybolsa da varlığını hissettiriyor. Belki bir gün, o sesi daha yakından duyabileceğim. Belki bir gün cesaretimi toplayıp, o yağmurun altında dans edebilirim. Ve belki, o gün "keşke"lerimle değil, "iyi ki"lerimle yaşayabilirim.

Şimdilik sadece yağmuru izliyorum, ama bir gün... Belki de bir gün, yağmurun bir parçası olabilirim.