ee geldim de ne oldu?

Bunalımdaydım. Sürekli değil tabi ki de, arada bir girip çıkıyorum o aleme. Bunalım sebebini ben uzun bir süredir ailemi, dostlarımı, arkadaşlarımı görememezliğe bağlıyordum. Yanılmışım. Gerçekten beni buda tam olarak mutlu etmiyor. Burada da mutsuz olabilirim. Arkadaşlarımın yanındayken dostlarımla iken eğleniyorum, unutuyorum bir takım şeyleri ama gel görelim ki bir şeyler eksik benim hayatımda. Varolması gereken bir şey ama ney? Tam bilmiyorum, emin değilim. Annemi , babamı, kardeşimi çok özlemişim. onların yanında olmak beni gerçekten mutlu ediyor. 

   Neden bu istek? Onlardan bu kadar uzak kalmak acaba beni onlara daha mı yakın yaptı? Ya da bu ayrı kaldığımız dönemde onları çok mu fazla özledim? Bilmem ki. Bir cevabı yok gerçekten bunun. Cevaplayamıyorum. 

    Bunun bile farkında değilim. Soğudum mu ki onlardan? Onun bile farkında değilim. Şizofrenik oldu biraz. Onları seviyorum. Hemde çok seviyorum. Bazıları her ne kadar hayatının hatalarını yapsa da... 

Bence bu yazının bazı yerlerini anlayamadınız. Bu yazı işte benim iç dünyamın dışa vuruşu, anlaşılmaz....