Sansasyonel Sıradışılık

Bazı anlar vardır, içinde kopan fırtınaları dışarıdan kimse göremez. Gülümsemeye devam edersin, başkaları rahatsız olmasın diye acını bile zarif bir sessizliğe sararsın. Ama içinde öyle büyük bir yorgunluk vardır ki... Bir adım daha geri çekilmek, bir özür daha dilemek, bir gün daha kendini yok saymak seni içten içe tüketir. Biliyorum, birilerini kırmaktan korkuyorsun. "Ya beni yanlış anlarsa? Ya onu çok üzersem? Ya benden uzaklaşırsa?" diyorsun kendi kendine. O iç sesi, seni durdurmaya çalışıyor. Öğretilmiş korkularının, eski yaralarının sesiyle fısıldıyor kulağına. Ama şunu unutuyorsun: Sevgi, sadece hep vermekle, hep susmakla, hep idare etmekle büyümez. Gerçek sevgi , iki ruhun birbirinin sınırlarına saygı duyarak, o sınırları anlamaya çalışarak, farklılıklarına şefkatle yaklaşarak bir arada kalabilmesiyle gerçek olur. Gerçek sevgi, korkunun değil, anlayışın üzerine kuruludur. Biri seni ancak ve ancak kendini ezdiğinde, hep alttan aldığında, hep susup fedakarlık yaptığında...

Günlük hayatımızda sürekli başkalarıyla etkileşim halindeyiz ve bu etkileşimlerde bazen istediğimiz şeyleri elde etmek için farklı yöntemlere başvururuz. Bu yöntemlerden ikisi, sıklıkla birbirine karıştırılsa da, aslında temelde farklı anlamlar taşıyan "ısrar etmek" ve "ikna etmek"tir. Peki, bu iki kavram arasındaki ince çizgi nerede başlar ve nerede biter? Gelin, örneklerle bu farkları ve benzerlikleri mercek altına alalım. Israr etmek, bir şeyi tekrar tekrar dile getirmek, baskı kurmak veya bir kişinin fikrini değiştirmesi için sürekli olarak aynı noktayı vurgulamaktır. Genellikle duygu yoğunluğu içerir ve sabırla beklemek yerine anında bir tepki veya sonuç alma arzusuyla hareket edilir. Örneğin, küçük bir çocuğun anne babasından oyuncak almak için defalarca "lütfen, lütfen" demesi bir ısrardır. Ya da bir satıcının potansiyel alıcıyı bir ürünü satın almaya ikna etmek için fiyatı sürekli olarak düşürmesi ve avantajlarını durmadan sayması da ısrarcı bir ta...