Davet Edilmediysen “Gitme”

Hayatta bazen her şeyi fazlasıyla hissettiğimiz anlar olur. Birçok olayı dram haline getirdiğimi söyler insanlar, ama işte benim gerçeğim bu. Bir davet düşünün mesela. Herkesin çağrıldığı ama sizin unutulduğunuz o etkinlik. Belki unutulmadınız; belki de bilerek dışlandınız. Ama sonradan zoraki bir davet gelirse, içinizdeki o gurur çatırtısını hissedersiniz, değil mi? Ve işte tam orada dürtünüzle savaşırsınız: Gitmek mi, gitmemek mi? Ama bir öğrendim ki, davet edilmediysen “gitme”. Sadece dış kapının dış mandalı gibi hissetmek için orada bulunmak, size sadece bir yara daha açar.

Bir diğer kuralım ise: Sana anlatılmadıysa “sorma”. Ne kadar önemli olduğunuzu düşünürseniz düşünün, bazı insanlar sizi kendi hikayelerine dahil etmemek için ellerinden geleni yapar. Belki bir sır saklıyordur, belki de sadece sizin bilmenizi istemiyordur. Bunu anlayıp kabullenmek gerek. Ama o çaresizlik hissi yok mu? Hani sormak istersiniz, merak edersiniz; ama biliyorsunuz ki sorarsanız, sadece şu cevabı alırsınız: “Ah, önemli değil...” Çaresizce susar, cevapsız bir soruyla kalırsınız.

Bir de gecikmiş davetler var. Örneğin, herkes yemeğe gitmiş, sohbetler başlamış ve siz, son dakikada, bir boşluk doldururcasına haberdar edilmişsiniz. O an kalbinizde beliren burukluk, sizi bir yabancı gibi hissettiren o sessizlik... İşte bu, bir insana verilmiş en sessiz mesajdır: "Aslında bu masada sana yer yoktu." Bunu kabul etmeyi düşünüyor musunuz? Reddetmek en iyisi. Çünkü bu durum size sadece bir çıkarılmışlık hissi verir. “Aklımıza gelmedin” ya da daha kötüsü, bir “Ağzımıza sıçmasın diye çağıralım” hali…. Hayır, teşekkürler. İstemem.

Hikayemi anlatayım: Bir zamanlar bir doğum günü partisini dört gözle bekliyordum. Herkesin çağrıldığını duydukça, heyecanım arttı. Günlerce davet mesajını kontrol ettim, ama gelmedi. "Belki geç kaldılar," diye düşündüm. Sonra sosyal medyada paylaşılan pastalar, kahkahalar, eğlenceli anılar... O an, sanki içimden bir parça kopup gitti. Görmezden gelinmiş, unutulmuş ya da daha kötüsü, bilerek dışlanmıştım. Gecikmiş bir davet asla gelmedi ama gelseydi de, artık anlamı olur muydu? Yıllardır süren dostluk, birkaç saatlik bir kutlamada hiç olmuştu. İşte o gün anladım: İnsan, gerçekten ait olduğu yerde bulunmalı. Sırf orada olma uğruna kendini değersiz hissettirecek hiçbir yere gitmemeli.

Her durumda şu soruyu sormalı: “Bu insanlar hayatımın bir parçası mı? Yoksa ben mi zorla dahil olmaya çalışıyorum?” Cevap bazen çok can yakıcı olabilir ama işte gerçek. Davet edilmediysen, gitme. Sana anlatılmadıysa, sorma. Geç davet ettilerse, reddet. Ve her şeyi drama haline getirmek yerine, değerinizi bilen insanların yanında olmanın tadını çıkarın.